Charlotte Cluydts - BASF 1

Published in 't Civielke #0

Hey medeburgies!

Jarenlang ging elke eerste september onze wekker, en gingen we met een buik vol spanning en zenuwen en een gepakte boekentas voor de schoolpoort staan. Het was een ritueel dat elk jaar herhaald werd, maar toch bleef het altijd wel wat spannend. 6 jaar geleden, deden we dat voor de
laatste keer.

Althans, dat dachten we…1 september 2015 weergalmde die verdomde wekker nogmaals veel te vroeg door de boxen van
mijn wekkerradio en maakte zo een bruusk einde aan mijn laatste zomervakantie. Van nostalgie
is er de eerste vijf minuten geen sprake. Aan de ontbijttafel beginnen de zenuwen wat in te
werken op de maag, maar ik forceer me om toch iets naar binnen te spelen. Ik wil immers een
welkom absoluut niet beantwoorden met een schreeuwende maag. Daarbovenop begint de hele
boel aan vragen, die mij al een hele zomer bezighielden, weer door mijn hoofd te galmen: Wat
moet ik aan? Zullen het toffe collega’s zijn? Wat voor werk ga ik moeten doen? Etc. Mijn hoofd
draait op 200% capaciteit.

Om half 8 open ik de deuren van het hoofdgebouw om BASF binnen te gaan want ik ben
(uiteraard) veel te vroeg vertrokken. In het onthaal zie ik een tien koppig groepje staan met iets te
kleine oogjes en een iets te brede glimlach: zenuwen. Zij hebben duidelijk dezelfde veel te ruime
tijdsbuffer ingerekend. Niet veel later worden we een zaaltje in geleid waar er een geweldige berg
aan veel te goede boterkoeken ligt. Uiteraard blijft iedereen mooi op zijn stoel zitten rondstaren,
de specifieke hoek met die specifieke berg vermijdend, want let’s face it, niemand wil de
gulzigaard zijn in de groep. Gedurende een halfuur vult de zaal zich geleidelijk tot we aan de volle
41 komen, maar te verlegen om iets te zeggen, blijft het muisstil. De daaropvolgende 4 uren zijn
een verzameling van luchtige presentaties met algemene informatie, een rondgang met de bus
over het terrein en pauzes waarin iedereen naar de boterkoeken greep want de enkele dappere
ridder had de eerste al achter de kiezen en de berg begon gevaarlijk snel te slinken. Om 12h
volgt dan de langverwachte lunch, want het moet nu toch wel lukken dat die maag toch is
beginnen knorren.

Tijdens de lunch maak ik kennis met mijn peter. Een peter of meter kan je eigenlijk vergelijken
met de eerste persoon die in de klas tegen je spreekt als je als tienjarige op een nieuwe school
aankwam. Hij leerde je alle regels, leidde je op om op de speelplaats de juiste mensen te
bevrienden en welke absoluut te vermijden, toonde je waar alles was, etc. Dit was de vriend die
je de eerste zoveel maanden zou stalken, waar hij ook ging. Dit ook op BASF. Je peter stelt je
overal voor, neemt je mee naar activiteiten en vergaderingen die voor jouw opleiding relevant
zijn, zorgt ervoor dat je de juiste infosessies en lessen meepikt en geeft je alle uitleg die je nodig
zou hebben om je goed en snel in te werken. Kortom, je staat er als beginnende sukkelaar zeker
niet alleen voor.

Vandaag, enkele weken later, ben ik heel wat informatie, cursussen en opleidingen rijker.
Ondertussen hebben we als starters de moed bijeen geraapt om een toffe hechte groep te
worden en regelmatig samen te gaan lunchen, drinken en uit te gaan. De grootste revelatie was
dan ook dat je als werkmens blijkbaar toch ook een leven kan hebben en enorm veel nieuwe
mensen leren kennen… Ik heb echter nog een hele weg af te leggen en pronk nog elke dag aan
de zijde van mijn peter. Elke ochtend vertrek ik nog steeds veel te vroeg, maar met heel veel
plezier naar mijn werk. Wat mijn job precies zo geweldig maakt, vertel ik je in de volgende editie!
Wordt vervolgd…

Kan je echt niet wachten tot het vervolg of zit je met een andere prangende vraag? Stuur dan
gerust een mailtje naar charlotte.cluydts@basf.com.